Depresja jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych, należących do grupy zaburzeń afektywnych. Według Światowej Organizacji Zdrowia łączna liczba osób żyjących z depresją na świecie wynosi 350 milionów, stanowi ona 4,4% globalnego obciążenia wszystkimi chorobami i jest jedną z najczęstszych przyczyn niesprawności na świecie. Każdego roku z jej powodu umiera
ok. 800 000 osób.
Zgodnie z danymi Institute for Health Metrics and Evaluation w Polsce w 2017 r. na depresję chorowało 1 mln osób. Polska była krajem europejskim o najniższym odsetku osób chorych na depresję (w Polsce było to 2,8% populacji a w UE 4,2%). OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development) wskazuje, że różnice pomiędzy krajami mogą wynikać ze stopnia świadomości problemu zaburzeń psychicznych, poziomu stygmatyzacji chorych oraz dostępu do opieki psychiatrycznej[1] . Należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że 46% Polaków w wieku 65 lat i starszych deklaruje objawy depresji (średnia w państwach UE-29%). Występowanie objawów depresji zgłasza 53% kobiet, co stanowi najwyższy odsetek wśród państw UE (średnia w państwach UE – 36%)[2].
W 2018 r. najwięcej pacjentów, którym udzielono świadczenia z rozpoznaniem depresji, odnotowano w województwie mazowieckim (85,8 tys.)[3] . Na Mazowszu 26,7 tys. dzieci i młodzieży w wieku 0-18 lat leczyło się w poradniach zdrowia psychicznego oraz poradniach psychologicznych[4].
Depresja znacząco wpływa na jakość życia i zdolność funkcjonowania w każdym obszarze życia, zarówno społecznym jak i zawodowym. Jest to czwarty najpoważniejszy problem zdrowotny na świecie. W 85% przypadków depresji towarzyszą inne problemy zdrowotne, przy czym niemal u 30% osób stwierdza się cztery lub więcej dodatkowych schorzeń. Najczęściej są to choroby przewlekłe, takie jak np. reumatoidalne zapalenie stawów czy cukrzyca, a także dolegliwości związane z nadużywaniem substancji psychoaktywnych, m.in. alkoholu i leków. W rezultacie chorzy mają większe potrzeby
w zakresie opieki zdrowotnej, a w miarę upływu czasu ich ogólny stan zdrowia jest gorszy w porównaniu z osobami, których nie dotknęła depresja. Z chorobą tą wiąże się wiele negatywnych konsekwencji społecznych, m.in. osoby cierpiące na ciężką depresję nierzadko muszą rezygnować z pracy i bywa, że pozostają bezrobotne. Powoduje to wzrost wydatków na zasiłki chorobowe i zasiłki dla bezrobotnych[5].
[1] Raport „NFZ o zdrowiu – Depresja”, luty 2020
[2] OECD/European Observatory on Health Systems and Policies (2019), Polska: Profil systemu ochronyzdrowia 2019, State of Health in the EU, OECD Publishing, Paris/European Observatory on Health Systems and Policies, Bruksela
[3]Raport „NFZ o zdrowiu – Depresja”, luty 2020
[4]„Dzieci w województwie mazowieckim w 2018 r.”- GUS, 2020
[5]„Zdrowie psychiczne w Unii Europejskiej” - opracowania tematyczne, OT-674, Kancelaria Senatu, Biuro Analiz, Dokumentacji i Korespondencji, Warszawa 2019